“Dificilmente se pode asegurar unha mellora na calidade de vida sen actuar sobre as condicións de aloxamento. A vivenda é unha necesidade central que permite que se desenvolva un proceso de integración e normalización, que se inicia pola posibilidade de que cada persoa teña o seu propio domicilio, e, daquela, un lugar de referencia. É o espazo onde se fai posible a convivencia e, o que talvez é máis importante, que se poida desenvolver un proceso de vida independente no que se poidan ejercer todos os dereitos que se definen en cada marco xurídico. A vivenda por si mesma non garante estes dereitos se non vai acompañada do traballo, a saúde, a educación, a participación nas institucións, a seguridade e a liberdade. Pero tamén é certo que a vivenda constitúe unha base sobre a que se soportan o resto dos dereitos, de forma semellante ao que pode ser o traballo, a saúde ou a educación. En realidade, a vivenda é un requisito para que o resto dos dereitos poidan desenvolverse con absoluta normalidade”.